دل مى‏رود زدستم صاحب زمان خدا را

بیرون خرام از غیب، طاقت نماند ما را

 اى کشتى ولایت، از غرق ده نجاتم

باشد که باز بینم، دیدار آشنا را

 اى صاحب هدایت، شکرانه ى ولایت

از خوان وصل بنواز، مهجور بینوا را

 مست شراب شوقت، این نغمه مى‏سراید

هاتِ الصبوح حیّوا، یا أیّها السّکارا

 ده روزه مهر گردون، افسانه است و افسون

یک لحظه خدمت تو، بهتر زملک دارا

 آن کو شناخت قَدْرَت، هرگز نگشت محتاج

این کیمیاى مهرت، سلطان کند گدا را

 آیینه ى سکندر، کى چون دل تو باشد

با آفتاب تابان، نسبت کجا سها را

 در کوى حضرت تو، فیض ار گذر ندارد

در بارگاه شاهان، ره نیست هر گدا را